ΟΙ ''ΚΥΝΗΓΟΙ ΚΕΦΑΛΩΝ'' ΚΑΙ ...Η ΝΙΡΒΑΝΑ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ

Η Ελλάδα βρίσκεται αναμφίβολα σε κομβικό σημείο, αφού μέσα στις επόμενες ημέρες κρίνεται η πορεία της για τα επόμενα χρόνια. Δεν είναι λίγοι μάλιστα εκείνοι που ισχυρίζονται ότι μία οριστική υπογραφή της νέας δανειακής σύμβασης και του PSI, θα κλείσει τουλάχιστον μεσοπρόθεσμα τις πιέσεις προς την ελληνική οικονομία και θα της δώσει τη δυνατότητα να θέσει τις βάσεις επιστροφής στην ανάπτυξη, αλλά και να χαλαρώσουν οι πιέσεις των πιστωτών.
Μπορεί τα παραπάνω να έχουν βάση και να στηρίζονται σε πραγματικά δεδομένα, ωστόσο θα πρέπει κανείς να σταθεί σε δύο καίρια ζητήματα, τα οποία αποτελούν προϋπόθεση, ώστε οι εκτιμήσεις αυτές να γίνουν πραγματικότητα.
Η πρώτη σχετίζεται με την ίδια τη λειτουργία της ελληνικής οικονομίας. Το πρώτο Μνημόνιο όχι τόσο γιατί περιείχε στόχους που δεν ....
ελάμβαναν υπόψη τα πραγματικά δεδομένα, αλλά κυρίως διότι οι πολιτικοί δεν μπόρεσαν ή δεν ήθελαν να υλοποιήσουν τις δεσμεύσεις που ανέλαβαν. Πραγματικές προσπάθειες για μεταρρυθμίσεις στην ελληνική οικονομία δεν έγιναν. Νόμοι ψηφίστηκαν, οι οποίοι τις περισσότερες φορές έμειναν στα συρτάρια και είχαν καθαρά μουσειακό χαρακτήρα.
Η προηγούμενη κυβέρνηση δεν θέλησε να «σπάσει αβγά». Δεν θέλησε να συγκρουστεί με συντεχνίες και παρωχημένες νοοτροπίες. Δεν έκανε τίποτε στην πράξη να σπάσει το «καρκίνωμα» του Δημοσίου.
Αρκέστηκε στην εύκολη, αλλά πολύ επώδυνη συνταγή των περικοπών που αποδείχτηκε όχι μόνο λανθασμένη, αφού είχαν μόνο ταμειακό χαρακτήρα, αλλά και «βόμβα» στα θεμέλια της ανάπτυξης. Το Δημόσιο δεν άλλαξε ούτε χαρακτήρα ούτε και τρόπο λειτουργίας.
Οι πιστωτές μας δείχνουν οργισμένοι απέναντί μας γιατί δεν κάναμε σχεδόν τίποτε από όσα είπαμε, και έχουν δίκιο.
Όμως και οι δικές τους ευθύνες είναι τεράστιες. Δεν έδειξαν την ίδια επιμονή και υπομονή στην εφαρμογή των διαρθρωτικών αλλαγών που ζητούσαν, αλλά και αυτοί αποδέχτηκαν με ευκολία το δρόμο των οριζόντιων περικοπών και της συνεχούς φορολόγησης των πάντων.
Το γεγονός ότι η ελληνική οικονομία λειτουργεί τελευταία ως ένα «βαρέλι δίχως πάτο», δεν είναι μόνο ευθύνη της Ελλάδας αλλά και της τρόικας.
Με την ανοχή τους ή τη συνενοχή τους, άφησαν να περάσουν οι εύκολες και κοντόφθαλμες λογικές τους: Χάσαμε το στόχο; Βάζουμε νέους φόρους. Έχουμε υπέρβαση δαπανών; Κόβουμε μισθούς.
Και πού φτάσαμε; Η κρίση έγινε αυτοτροφοδοτούμενη.
Και έρχονται τώρα οι δανειστές μας, μέσω της τρόικας και λένε: Κόψτε μισθούς στον ιδιωτικό τομέα, βάλτε νέους φόρους και καταργήστε το οποιοδήποτε εργασιακό δικαίωμα. Και δεν μας λένε τι θα κερδίσει η ελληνική οικονομία από αυτό. Δεν παρουσιάζουν ένα επιχείρημα για το πώς η ελληνική επιχείρηση που απασχολεί πέντε άτομα, θα κερδίσει ανταγωνιστικό πλεονέκτημα (απέναντι σε ποιον;) αν έχει εργαζομένους των 500 ευρώ και αν η αγοραστική τους δύναμη είναι ανάλογη με αυτήν των Βουλγάρων.
Δείχνουν μία διάθεση εκδίκησης για όσα έπρεπε να γίνουν και δεν έγιναν. Κάτι σαν έναν «τσαμπουκά». Μόνο που τα προγράμματα δεν κερδίζονται με «τσαμπουκάδες». Κερδίζονται με πειθώ και με όραμα. Πού θέλουμε να πάμε; Εκεί. Με ποιον τρόπο θα πάμε; Με αυτόν. Και η τρόικα δεν έχει ούτε όραμα ούτε πρόγραμμα.
Κάποτε ο Πολ Τόμσεν είχε πει ότι «οι Ελληνες δεν μπορούν να πληρώσουν άλλα και δεν μπορούν να δουν τους μισθούς τους να μειώνεται κι άλλο». Τι άλλαξε άραγε; Έγιναν οι Ελληνες πιο πλούσιοι ή ο ίδιος πιο «διορατικός»;
Ο δρόμος της επιτυχίας είναι ένας και μοναδικός. Δύσκολος ναι, αλλά μονόδρομος. Να αλλάξει ο τρόπος λειτουργίας του κράτους και ο τρόπος λειτουργίας της αγοράς. Και αυτό έρχεται μέσα από επώδυνες διαρθρωτικές αλλαγές στην πράξη και όχι στα λόγια. Αν θέλουν οι τροϊκανοί να επιδείξουν διάθεση «τσαμπουκά», ας το κάνουν εκεί.

Θανάσης Παπαδής
http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=12338&subid=2&pubid=112812575