«Φεύγετε για το εξωτερικό;». Η ερώτηση του φωτογράφου με ξάφνιασε, μόλις του είπα πως θέλω να βγάλω φωτογραφίες για διαβατήριο. «Γιατί το λέτε αυτό;» τον ρωτάω για να εισπράξω την απάντηση: «Μα, όλοι όσοι έρχονται τις τελευταίες ημέρες στο φωτογραφείο μου και θέλουν φωτογραφίες για διαβατήριο ετοιμάζονται να μεταναστεύσουν. Οι περισσότεροι είναι νέοι άνθρωποι». Τα όσα μου είπε, ο φωτογράφος της γειτονιάς μου, κάπου στα Άνω Πατήσια, με ταρακούνησε και αποτέλεσε βάση συζήτησης για αρκετή ώρα…
«Είναι λύση η φυγή στο εξωτερικό;» είναι ένα ερώτημα πολλών. Για άλλους το… «ναι» έρχεται αυθόρμητα στο στόμα τους. Υπάρχουν και άλλοι που επιμένουν πως η λύση θα έρθει από την ίδια την Ελλάδα.
Η παραμονή στη χώρα που γεννηθήκαμε, μεγαλώσαμε, ζούμε και παλεύουμε… είναι αυτό που οφείλουμε να κάνουμε, όσοι είμαστε της νεώτερης γενιάς. Όχι, το μέλλον δεν είναι εκτός… Για κάποιους μπορεί να είναι, όμως για τους περισσότερους δεν αποτελεί τη διέξοδο.
Δεν είναι λύση να φύγει μεγάλο τμήμα του παραγωγικού μας δυναμικού, νέα παιδιά στο εξωτερικό. Απλά, εκτός από τις παθογένειες της μεταπολίτευσης, τα άπειρα λάθη των πολιτικών μας, ακόμα και εμάς των ίδιων των πολιτών που αρκετοί ενδεχομένως ατυχήσαμε στις επιλογές μας, οφείλουμε να δώσουμε εδώ τη μάχη… Να μην γίνουμε λιποτάκτες… Να παλέψουμε στη... γη .μας, με τις δικές μας δυνάμεις και να επιδιώξουμε το καλύτερο, παρά τις μεγάλες δυσκολίες. .....
Να αναδιαρθρώσουμε το παραγωγικό μοντέλο της ελληνικής οικονομίας. Να αναζητήσουμε ένα διαφορετικό τρόπο ανάπτυξης, τρόπου ζωής και συμπεριφοράς. Να ξαναβρούμε τα συγκριτικά μας πλεονεκτήματα και να αλλάξει η στάση μας για τη ζωή, μακριά από το αποτυχημένο καταναλωτικό και παραγωγικό μοντέλο που είδαμε να κυριαρχεί τα τελευταία χρόνια.
Πολλά έχουν γραφτεί και ειπωθεί για το τι πρέπει να γίνει, αλλά και γιατί φθάσαμε εδώ σήμερα. Η συζήτηση είναι μεγάλη και δεν αρκεί ένα μικρό άρθρο.
Πολλά έχουν γραφτεί και ειπωθεί για το τι πρέπει να γίνει, αλλά και γιατί φθάσαμε εδώ σήμερα. Η συζήτηση είναι μεγάλη και δεν αρκεί ένα μικρό άρθρο.
Το θέμα δεν είναι να κλαίμε, πάνω από το… χυμένο γάλα», αλλά να παλέψουμε για την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας τα επόμενα χρόνια που αποτελεί «αυτοσκοπό» αλλά και «κομβικό παράγοντα» της επιτυχίας για μια νέα ζωή. Πρέπει να αλλάξουνε πολλά.
Θα απαιτηθεί η συγκράτηση της κατανάλωσης, του μισθολογικού κόστους, η συρρίκνωση των κλάδων εξυπηρέτησης της εγχώριας αγοράς και του χαμηλού τεχνολογικού περιεχομένου, το άνοιγμα των αγορών με παράλληλη επίταση της ρύθμισης και εποπτείας τους για τη μείωση των ολιγοπωλιακών καταστάσεων και λοιπών στρεβλώσεων που εμποδίζουν την προσαρμογή της ανταγωνιστικότητας.
Θα χρειαστούν θεσμικές μεταρρυθμίσεις (αγορά, οικονομική πειθαρχία, διαφάνεια, αποτελεσματικότητα των δημοσίων δαπανών) και να ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητα με στροφή προς την ποιότητα και την καινοτομία, ώστε να είναι όσο το δυνατόν μικρότερη η πίεση που θα ασκηθεί στους μισθούς.
Το σημαντικότερο για την επιστροφή στην ανάπτυξη είναι να προωθηθούν οι θεσμικές εκείνες παρεμβάσεις που θα βελτιώνουν την παραγωγικότητα της ελληνικής οικονομίας και θα δημιουργήσουν ένα φιλικότερο επιχειρηματικό περιβάλλον με έμφαση στη μείωση του κράτους και στην ενίσχυση της νέας επιχειρηματικότητας.
Στα ΜΜΕ κατά καιρούς αναδεικνύονται περιστατικά ανθρώπων που στην ελληνική επαρχία παλεύουν, κάτω από αντίξοες συνθήκες, αλλά καταφέρνουν να επιβιώσουν και να προκόψουν.
Πριν χρόνια όταν ήμουν φοιτητής μιλάγαμε ώρες ατελείωτες με συμφοιτητές μου και έναν καθηγητή για το μοντέλο της «ενδογενούς περιφερειακής ανάπτυξης» και το ρόλο που μπορεί να διαδραματίσουν οι τοπικές κοινωνίες στην αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου.
Το ρεπορτάζ του Βήματος της Κυριακής για το ελληνικό κρασί που ανοίγεται στους δρόμους του μεταξιού και εξάγεται πλέον στην Κίνα, μου θύμισε αυτές τις συζητήσεις. Ένας οινοποιητικός συνεταιρισμός από τη Νάουσα μας δείχνει το δρόμο. Μας γεμίζει ελπίδα.
Η πλήρης αναδιάρθρωση του παραγωγικού μοντέλου της ελληνικής οικονομίας είναι η μοναδική λύση για να επιστρέψει η Ελλάδα στην ανάπτυξη.
Θα είναι όμως μια διαδικασία «μακροχρόνια και επώδυνη» που απαιτεί και την αλλαγή στη στάση που τηρεί αυτή τη στιγμή ολόκληρη η κοινωνία.
Ας πιστέψουμε στις δυνάμεις μας. Ας αφήσουμε πίσω τη μιζέρια που προβάλλουν πολλά ΜΜΕ. Δεν είναι όλα μαύρα…
Υπάρχει φως. Φθάνει να πιστέψουμε στις δυνάμεις μας και ας ματώσουμε. Για να μην ακούσουμε άλλες ιστορίες για νέα παιδιά που μεταναστεύουν στο εξωτερικό για ένα καλύτερο μέλλον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.